- نجاری سمرقندی (نَجْ جا یِ سَ مَ قَ)
اسعد، ملقب به سعدالدین و متخلص به نجاری. از شاعران نیمۀ اول قرن ششم هجری است و به روایت عوفی ’اکثر نظم او رباعیات است و در آن شیوه شهرتی دارد’. نظامی عروضی در چهارمقاله نام او را نجار ساغرجی نوشته و گوید که از شعرای دربار خضرخان و معاصر با عمعق است. از اشعار اوست:
دیوانه مرا دو زلف بر بند تو کرد
بیگانه مرا ز خویش پیوند تو کرد
قصه چه کنم دراز، کوتاه این است
ما را به سمرقند سمر، قند تو کرد.
ای روی دل دلشده جز سوی تو نی
تن را دل و جان بجای یک موی تو نی
بیچاره دل خون شده را وقت سرشک
از دیده گذر باشد و از روی تو نی.
آن دلبر قصاب ز من باد بحل
هرچند که برگرفت و کردم بسمل
زلفش چو قناره شدسراسر معلاق
آونگ بجای گوشت از وی همه دل.
رجوع به چهارمقالۀ نظامی عروضی چ قزوینی به کوشش معین، تعلیقات صص 139- 140 ولباب الالباب ج 2 ص 383 و احوال و اشعار رودکی ص 458 شود
دیوانه مرا دو زلف بر بند تو کرد
بیگانه مرا ز خویش پیوند تو کرد
قصه چه کنم دراز، کوتاه این است
ما را به سمرقند سمر، قند تو کرد.
ای روی دل دلشده جز سوی تو نی
تن را دل و جان بجای یک موی تو نی
بیچاره دل خون شده را وقت سرشک
از دیده گذر باشد و از روی تو نی.
آن دلبر قصاب ز من باد بحل
هرچند که برگرفت و کردم بسمل
زلفش چو قناره شدسراسر معلاق
آونگ بجای گوشت از وی همه دل.
رجوع به چهارمقالۀ نظامی عروضی چ قزوینی به کوشش معین، تعلیقات صص 139- 140 ولباب الالباب ج 2 ص 383 و احوال و اشعار رودکی ص 458 شود